In Vredesnaam

De eerste week zit erop. Een week die voornamelijk bestond uit wennen, wennen en… zoveel mogelijk leren kennen! Voordat ik ga uitweiden over de vuurdoop van afgelopen week (ook vrij letterlijk te zien, aangezien het hier zo warm is dat je na het douchen ernstig gaat twijfelen of je je nou al had afgedroogd), zal ik eerst eens wat meer vertellen over waarom ik hier eigenlijk ben en wat ik precies ga doen het komende jaar. Een ‘jaar van dienstbaarheid’ in Frans-Guyana, waarom in vredesnaam? Nou, precies: in Vredesnaam!

Als aanhanger van het Bahá’í-geloof, de jongste wereldreligie die als doel heeft om eenheid en harmonie in de wereld te vestigen, help ik mee aan het opbouwen van een wereld waarin de leringen van Bahá’u’lláh werkelijkheid zullen worden. Als Bahá’í’s geloven we in Bahá’u’lláh, de grondlegger van het Bahá’í -geloof, als Manifestatie (of boodschapper) van God voor deze tijd. Zijn leringen gaan onder meer over gelijkwaardigheid van man en vrouw, het hand in hand gaan van wetenschap en religie en de plicht van onderwijs en educatie voor ieder kind (voor meer informatie over het Bahá’í -geloof, zie: www.bahai.nl).

Bahá’í ‘s wereldwijd zijn bezig met het opzetten en uitvoeren van projecten om mensen in contact te brengen met het Woord van Bahá’u’lláh en om Zijn doelen en leringen te verwezenlijken. Tijdens meditatieve bijeenkomsten en leerkringen wordt Bahá’u’lláhs Openbaring gevoeld, bestudeerd en handen en voeten gegeven. Zo zijn er kinderklassen en jeugdgroepen waarin moreel onderwijs en de ontwikkeling van geestelijke eigenschappen centraal staat. Vanuit het Bahá’í -wereldcentrum in Haifa, Israël, krijgt de wereldwijde Bahá’í -gemeenschap leiding, zodat alle neuzen in dezelfde richting wijzen bij het maken van plannen en het nastreven van doelen. Globaal gezien is men overal ter wereld dus met hetzelfde bezig, wat prachtig is. Echter, zoals ik eerder al vertelde, kunnen tussen sommige landen en gebieden enige ‘tempoverschillen’ bestaan. Zo kan dit ook betrekking hebben op het verwezenlijken van de gemeenschappelijke doelen. Om deze reden trekken sommige Bahá’í ‘s erop uit om gedurende een bepaalde tijd bij te springen in Bahá’í -gemeenschappen elders in de wereld. Een beetje ‘druk, druk’ in een ‘no spang-cultuur’, zoals in ons geval, kan dus zeker geen kwaad!

Ons voornaamste doel hier in Saint-Laurent en omgeving is om mensen, in het bijzonder de jongeren, te activeren, te bemoedigen en te vergezellen in hun activiteiten. Onze grote uitdaging is om hiervoor een goede en stevige fundering te leggen, in plaats van een kaartenhuis dat na ons vertrek weer in elkaar zakt. Uiteraard is het hiervoor handig om aan de desbetreffende omgeving te wennen en om de desbetreffende mensen en jongeren te leren kennen. Dat is zo’n beetje waartoe we afgelopen week een poging hebben gedaan, om maar weer even terug te komen op de vuurdoop waar ik het in het begin over had.

Een aantal jongeren kwamen afgelopen week spontaan langs om dan eindelijk ‘les trois filles’ uit Europa te ontmoeten. Ze schenen hier al enige tijd naar uit te hebben gekeken, wat andersom uiteraard ook gold! Hartverwarmend om met ze te praten, ervaringen uit te wisselen en samen na te denken over de doelen voor het komende jaar. Afgelopen zondag hadden de jonge bahá’í’s hier in de omgeving zelfs een heus ‘fête de bienvenue’ voor ons georganiseerd, très cool! Om elkaar te leren kennen deden we een spel waarbij je jezelf voorstelde (“Je m’appelle…”) en iets noemde waar je van houdt (“et j’aime…”). Voordat je zelf aan de beurt was, somde je eerst op wat iedereen voor je had gezegd. Inderdaad, om het niet te makkelijk te maken. Uiterst geconcentreerd probeerde ik te volgen wat iedereen zei, want, je raadt het al: ik was als een van de laatste aan de beurt. Een kleine illustratie van het feit dat ik ook nog wat moet wennen aan de Franse taal: ik verstond “j’aime coiffer’ (coiffer = vlechten) als “j’aime du café”. Dolle pret gegarandeerd.

De Walkers hebben ons afgelopen week ook geïntroduceerd bij de bahá’í ‘s in de stad en in een aantal dorpen hier in de omgeving, zodat we ook al wat kinderen en volwassenen van de gemeenschap konden leren kennen. De nadruk ligt hier op het woord ‘wat’, want er wonen hier veel bahá’í’s, heel veel… In een dorpje hier, Acarouany genaamd, zijn zelfs praktisch alle inwoners bahá’í. Onvoorstelbaar, maar absoluut waar! Mijn hart klopte twee keer zo snel van geluk toen we door de mensen in dit dorp werden verwelkomd met een enorme dosis blijdschap, warmte en liefde! “Allah-u-Abhá”, wat betekent ‘God is de Alglorierijke’, wordt gezegd bij elke begroeting: een ware verheffing voor de ziel…

Ik ben blij dat ik de afgelopen week ook wat tijd heb gehad om rustig bevriend te raken met ‘onze’ Volkswagen Polo, die Bob en Jackie hebben gereserveerd voor het woon-werkverkeer dat we zullen hebben het komende jaar. Terwijl ik op de eerste ‘heuvel’ (lees: een ietwat oplopende uitrit van een tankstation) nog zo’n vijf keer achter elkaar stil viel en ik van paniek vergat wat ook alweer de hellingproef was, draai ik er mijn stuur nu niet meer voor om!

Alles went en het werk gaat beginnen. J’en ai envie!

A là prochaine!

Justine