Het is niet altijd wat het lijkt

Nu ik hier een kleine drie maanden gewoond, gewerkt, geobserveerd en geparticipeerd heb, kan ik zeggen dat mijn ‘no-spang’-idee van deze cultuur inmiddels wat meer lagen heeft gekregen. Ik ervaar nog steeds grote verschillen met betrekking tot het concept ‘tijd’, maar ik begin nu beter te begrijpen hoe en waarom deze verschillen er zijn.

In een traditionele samenleving, zoals in de dorpjes waar we een deel van de week doorbrengen, wordt tijd niet bepaald door een horloge, maar door de noden van de omgeving, in volgorde van prioriteit. Zo kwam ik er al gauw achter dat het niet gemakkelijk was om in Acarouany een leerkring te beginnen, elke zondag om 18.00u, zoals ik dacht dat dat voor iedereen goed zou uitkomen. Nu heb ik goed begrepen dat het voor de gemiddelde (in dit voorbeeld vrouwelijke) leerkringdeelnemer in Acarouany min of meer gaat als volgt: eerst is het tijd om eten te maken, dan is het tijd om de haren te vlechten van minstens drie van je familieleden (omdat die de volgende dag weer naar school moeten), dan is het tijd om te eten, dan is het tijd om de vaat te doen in de kreek, dan is het tijd om jezelf te wassen, dan is het tijd om je eigen haren te laten vlechten, en tot slot is het tijd voor de leerkring (mocht die nog bezig zijn). “Wat zeg je, drie kwartier te laat? O, ik had nog even andere dingen te doen”. In het begin kreeg ik er kromme tenen van, maar nu leer ik te denken buiten mijn eigen (culturele) box, en kan ik er prima mee leven. Inmiddels begroet ik ook de laatkomers met een even oprechte vriendelijke glimlach. Uiteindelijk sta ik altijd weer versteld van de grote groep jongeren waarmee ik eindig aan de gezellige grote tafel, vol met studiemateriaal, potloden en kaarslicht. Stralend en dolgelukkig loop ik daarna weer naar onze hut.

De intensieve leerkring boek 1 die we tijdens de ‘vacances de toussaint’ (in Nederland beter bekend als ‘herfstvakantie’) hebben gedaan was overigens ook een enorm succes. De groep was zo groot dat we hem in drieën moesten knippen tijdens de studiemomenten om hem weer aan elkaar te lijmen tijdens de gezamenlijke activiteiten. Niet altijd zonder slag of stoot, maar zeker een leuk en leerzaam experiment! De sfeer tijdens de week was heel fijn. Afgezien van het feit dat we ‘de mannen’ zo nu en dan bijna de kreek in moesten jonassen om hen mee te laten helpen met de afwas, verliep alles heimelijk gesmeerd. Als toef op de taart kwamen Miguella en Sharaf Tilburg, een jong getrouwd stel uit Suriname, speciaal naar Frans Guyana overgewaaid om een prachtige workshop over het bahá’í huwelijk te verzorgen. Resultaat: open monden, blije gezichten en véél gespreksstof. ’s Avonds kregen Anisa, Sara en ik van Miguella ook nog even een persoonlijke workshop ‘banamba’ dansen, een traditionele billen-en-heupen-dans, die vrijwel alle vrouwen hier zonder moeite kunnen dansen. Als ik met de meisjes in Acarouany meedanste had ik het idee dat ik een geboren natuurtalent was, maar tijdens de spoedcursus van Miguella ben ik daar even flink op teruggekomen. Deze dans was voor mij nog een mooi voorbeeld van ‘het is niet altijd wat het lijkt’.

Gelukkig kan ik in de kerstvakantie weer verder oefenen, want dan staat er een 10-daags verblijf in Paramaribo op het programma. Als het goed is kunnen we dan bij Sharaf en Miguella logeren, waarbij we ook onze goede vriend Sam kunnen zien, die bij hen woont tijdens zijn dienstbaarheid voor de bahá’í gemeenschap aan de andere kant van de rivier. Ik ben erg benieuwd naar zijn activiteiten daar, en ik ben benieuwd naar het vuurwerk met oud & nieuw dat een enorm spektakel schijnt te zijn.

Hopelijk kunnen we in het nieuwe jaar weer rijden met onze volkswagen polo, want die begeeft zich inmiddels op de intensive care van het autoziekenhuis. Gisteren, op weg van Acarouany naar huis, besloot hij ineens om op te houden met rijden, helaas midden in een scherpe bocht van de autoweg. Gelukkig was er een berm waarin ik hem kon neerzetten en gelukkig kende de jongen die met ons mee liftte iemand in een dorpje verderop die er wel even naar kon kijken. Daar stonden we dan in de brandende zon met onze halfdode auto vol trommels en bagage. Er zat niks anders op dan geduldig te wachten. Ondertussen kwam de gendarmerie (semi-militaire politiemacht), die toevallig voorbij reed, even onder de motorkap kijken, maar deze kon ook niet veel voor ons betekenen. Hun vriendelijke aanbod om de sleepwacht te bellen sloegen we even vriendelijk af, want wij waren nog steeds aan het wachten op onze ‘redder’ uit het dorp verderop. De jongen kwam kort daarna inderdaad terug met de beloofde hulp, maar ook deze kon niet veel doen aan de stuiptrekkingen (later door Bob vertaald naar ‘lagging’) van de auto. Wonder boven wonder kwam de auto weer even tot leven toen ik weer achter het stuur kroop, zodat ik hem in ieder geval veilig bij het dorp van de hulpmeneer kon parkeren zo’n 500 meter verderop. Vervolgens moesten we er zelf aan geloven: liften! Mijn vrolijke zwaaien had direct effect, want de eerste auto die de bocht om kwam, met een hele aardige mevrouw en twee kindjes erin, stopte en nam ons mee. Olé! “Welcome to the world of pioneering”, aldus Jackie, toen we weer thuis kwamen. Ik ben erg benieuwd of de monteur onze polo kan oplappen, want hij is er zeker niet best aan toe. Maar hopelijk geldt ook hier: het is niet altijd wat het lijkt…

Wordt vervolgd.

Zonnige groetjes van een vrolijk zwaaiende Justine