De Grote Val van het Kwartje
1 april 2011 - Saint-Laurent-du-Maroni, Frans-Guyana
‘Consulteren, reflecteren en opnieuw proberen’, dat is misschien wel de beste samenvatting van de afgelopen anderhalve maand. Ook is er flink wat gereisd, vandaar dat deze blog even op zich heeft laten wachten. Zo hebben we een paar weekenden doorgebracht in hoofdstad Cayenne en zijn we een paar dagen in ruimtevaartstad Kourou geweest, waar we Raadgeefster Holly Woodard ontmoetten. Na een half jaar ‘zwoegen en zweten’ – in de grappige zin natuurlijk, hoewel dat zweten toch redelijk serieus blijft – in de bahá’í gemeenschap van Saint-Laurent du Maroni, zaten we alle drie vol met vragen en onopgeloste kwesties. Onze hoofdvraag kwam min of meer neer op: hoe kunnen we de laatste drie maanden van ons jaar van dienstbaarheid in Frans-Guyana zo efficiënt mogelijk invullen? Op een zekere zondagavond, nadat we samen de vasten hadden gebroken, kregen we eindelijk de kans om Holly (liefdevol) te bestoken met onze prangende vragen. Een consultatie van zo’n twee uur, nieuwe inzichten en vele ‘aha!-momenten’ waren het resultaat…
Thema’s die als een rode draad liepen door het gesprek met Holly waren het transformerende effect van het bahá’í-instituutsproces, gemeenschapsopbouw en de enorme kracht van de door het Ruhi Instituut ontwikkelde ‘leer-en-doe-methode’, dat hiervoor een uniek instrument is. Uitgangspunt van het in Colombia ontstane Ruhi Instituut zijn de bahá’í-geschriften en het doel ervan is om zowel een intellectuele als spirituele ontwikkeling te bevorderen bij de deelnemers. De vaardigheden die tevens worden ontwikkeld, kunnen een ware cultuurverandering teweegbrengen, die is gericht op de verbetering van de maatschappij, o.a. op cultureel, wetenschappelijk, educatief en sociaal niveau. Hoewel we vanaf de eerste dag al driftig gebruik maken van de Ruhi-materialen tijdens activiteiten als kinderklassen, jeugdgroepen en leerkringen, ben ik me nu pas echt bewust geworden van de onderliggende dynamiek en de benodigde samenhang tussen deze activiteiten in een dorp of in een buurt. Ook begrijp ik nu de wijsheid van de specifieke volgorde van de Ruhi-cursussen (die we tijdens de leerkringen doorlopen). Concreet gezien ben ik met jongeren, met wie ik bijvoorbeeld een kinderklas was begonnen, nu ook (of soms zelfs in de plaats van de activiteit die we deden) begonnen met de eerste cursus van het Ruhi Instituut, ook wel ‘Ruhi boek 1’ genoemd. Kort gezegd is onze hoofdfocus verschoven van het vage ‘jongeren vergezellen in activiteiten’ (die wij negen van de tien keer opgezet hadden) naar het concretere: met jongeren doorlopen van de Ruhi-cursussen, inclusief het in de praktijk brengen van de aangeleerde vaardigheden.
Tussen al deze leerprocessen door hebben we wat tijd genomen om even aardig de toerist uit te hangen in Cayenne en Kourou. Zo hebben we in Cayenne door de stad getoerd en strandwandelingen gemaakt, en tijdens ons verblijf in Kourou hebben we het heuse ruimtevaartcentrum en Duivelseiland bezocht. Dat laatste was wat mij betreft de meest indrukwekkende ervaring. Dit eiland, enkele kilometers gelegen vanaf de noordelijke Frans-Guyaanse kust, was vroeger een onderdeel van de Franse strafkolonie. Overal zijn daar nog sporen van te zien in de vorm van vervallen kerkers en voormalige gevangenisgebouwen. Om tijdens ons bezoek van het eiland het avontuurlijke gevoel nog een beetje te versterken, de ‘pas-op-vallende-stenen-en-gladde-rotsen-borden’ stoer negerend, gingen we er ‘even’ omheen wandelen. Gelukkig was het zeker het gevaar waard, want voor het eerst zagen we wilde apen in de bomen, en konden we genieten van het uitzicht op het helderblauwe water, dat een paar meter onder ons tegen de rotsen van het eiland uiteenspatte. Dat deze junglehelden bij thuiskomst zo’n drie uur in coma hebben gelegen – daarbij wel even vermeldend dat het midden in de vastenperiode was – is inmiddels alweer vergeten.
Nu, weer heel wat inzichten en avonturen verder, hebben we de draad in Saint-Laurent weer opgepakt, uiteraard met de nodige aanpassingen hier en daar. Het is fijn dat we onszelf hele duidelijke doelen hebben kunnen stellen voor de laatste paar maanden, zo goed als mogelijk in overeenstemming met de wensen en capaciteiten van de jongeren en tegelijkertijd in lijn met het wereldwijde Plan, gegeven door het Universele Huis van Gerechtigheid, het hoogste bestuursorgaan van de bahá’í-wereldgemeenschap. Zo wordt ons gezegd: “Naarmate steeds meer ontvankelijke zielen de Zaak van God omarmen en zich aansluiten bij hen die reeds deelnemen aan de mondiale onderneming die gaande is, zullen de ontwikkeling en activiteit van het individu, de instellingen en de gemeenschap zeker een krachtige voorwaartse beweging krijgen”. Als dat niet bemoedigend is!
Liefs,
Junglestien
Als je weer terug bent in Nederland wil ik ook graag meer horen over de Ruhi-cursussen en hoe die kinderen er op reageerden..
Leuke foto's...veel plezier en veel goede ervaringen toegewenst.
je Tante Cock
Schrijf dan met de inkt van licht op de tafel van je hart dat wat dit kwartje dat geen 25 cent maar goud waard is je tot inzicht gegeven heeft dat een glans van de Leringen van de Gezegende Schoonheid omvat in dit wonderbaarlijke curriculum van het Ruhi Instituut wel zeker een transformerende kracht heeft op ieder individu en elke gemeenschap die daarmee in aanraking komt. ❤❤❤
Ga zo door, ga zo door!
Veel liefs,
Maarten
wat heerlijk om je blogs te lezen. Het gave is dat we overal in de wereld vergelijkbare ontdekkingen doen. Hoe verander je een cultuur van verdeeldheid in een cultuur van eenheid? Dit is inderdaad een bijzondere tijd waarin we leven, een tijd waarin we met de Ruhi-training onze volwassenheid zo ontwikkelen dat we zelf een proces in gang kunnen zetten dat gemeenschappen vrede en voorspoed, en een stralende lach op ieders gezicht!
Heel veel liefs en groetjes aan de andere meiden@
Marijn
Stevige omhelzing voor jullie alle drie en groeten aan allen.
Harry
Ja, ja, eindelijk kan ik eens zeggen dat ik reageer als Pa Pilon!
Ik moet zeggen dat het verhaal van Papillon natuurlijk best indrukwekkend is (ik kan me niet alles meer herinneren! (((((-;]) en zeker als je de omgeving betreedt waar het zich afspeelde. De foto's die jullie gemaakt hebben zijn prachtig. Petje af dat jullie dit allemaal gedaan hebben in de vastenperiode.
Veel inspiratie gewenst op het spirituele pad van doen, leren, evalueren, plannen en weer doen.
Hartelijke groet,
Pa (Jakob) Pilon
Wéér prachtig verwoord. Het lijkt net of ik daar ook geweest ben. Jullie laten een onvergetelijke indruk achter. Geweldig !!
groetjes,
Matthieu (aan de kust van Zeeland)
Ik kom per ongeluk op je blog terecht en vind het bemoedigend dat jonge mensen zo inspirerend en vol energie aan het werk gaan in de wereld! Jullie trainingen zijn waardevol voor de mensheid en het is belangrijk om die boodschap van licht overal te verspreiden speciaal daar waar het duister is lijkt mij. Zou het niet een idee zijn om, voor dat je vertrekt nog, een bezoek af te leggen in de gevangenis? Een dierbaar familielid van mij verblijft daar. Ze heeft een grote fout gemaakt en boet daar nu een lange tijd voor. Ik weet zeker dat je met je bezoek heel veel goeds kan doen en een lichtje kan doen aansteken. De mensen snakken naar bezoek en literatuur want dat krijgen ze niet. In het land zelf zijn er geen netwerken van reclassering of vrijwilligers die deze mensen bezoeken. De consul probeert elke 6 weken de buitenlanders daar te bezoeken (en die is nou niet echt inspirerend geloof me maar goed het is iets en daar zijn we dan niet ontevreden over). Het is heel erg moeilijk om daar te overleven en je staande te houden. De omstandigheden zijn niet goed (slecht), teveel mensen op een plek, met meer mensen op een cel, veel spanning, stress en geweld. Ik zou je er nog veel over kunnen vertellen en je hart zou pijn doen maar liever doe ik een oproep aan onze landgenoten om mededogen te hebben met de gevangenen ver van huis.
Het adres van de gevangenis weten?
Centre pénitentiare La Matourienne
97394 RÉMIRE MONTJOLY Cedex
Ik wens je nog een vreugde volle tijd toe daar en dat je nog veel mag leren!
Martine
lang heb ik je blogs niet meer gelezen (geen internet, maar dat is nu verholpen na een half jaar wachten...), maar nu allemaal weer wel. Ik loop nog achter met de foto's maar dat doe ik als ik wat meer tijd heb.
Ik vind het heerlijk om jouw blogs te lezen en benijd jou stiekem voor al het moois wat je daar ervaart. Het lijkt wel alsof alle inspanningen die je daar stopt binnen het IGP 10x sneller haar vruchten afwerpt dan in ons kikkerlandje.
Maar ook hier zijn de gedachten steeds meer gefocust op gemeenschapsopbouw, huisbezoeken en de cycli van het IGP. Stapje voor stapje komen ook wij dichterbij:)
Ga zo door en geniet ervan zo lang het nog kan:)!!!
Grote knuffel,
jouw surrogaatbroer, Benjamin
PS: die titels van jouw blogs doen mij denken aan Suske&Wiske titels, übergrappig:D!