Wie het laatst verwacht, verwacht het best

Nog één maand te gaan en nog zoveel te doen! We zijn nu volop bezig met af te maken waarmee we een paar maanden geleden begonnen zijn. Concreet betekent dat: het afronden van de Ruhi-trainingen (voornamelijk boek 1) en het jeugdgroepmateriaal waarmee we nu bezig zijn in de jeugdgroepen. De momentele uitdaging die ik hierbij ondervind is het vinden van een manier om de boeken af te ronden en niet over de praktijk heen te rennen, want dat laatste is meer dan cruciaal! Wat leren we als we het niet oefenen? Daarnaast is mijn persoonlijke doel om in de kinderklassen momenteel nog zoveel mogelijk geleerde liedjes en citaten te herhalen, in de hoop dat het zo lang mogelijk blijft hangen. Mocht er voor sommige kinderen geen kinderklas meer zijn nadat wij weggaan, dan zullen hun harten de woorden hopelijk herkennen, wanneer ze er in de toekomst weer mee in aanraking komen.

Met Karim, een lokale bahá’í en pionier uit Canada, bedachten we een aantal maanden geleden dat we de jongeren wat meer verdieping wilden aanbieden, buiten de trainingen van het Ruhi-instituut om. Zo werd het idee geboren van wekelijkse verdiepingsavonden bij Karim thuis, open voor alle jongeren die zich graag wat meer wilden verdiepen in verschillende onderwerpen, in het licht van Bahá’u’lláhs Leringen. We zagen het al helemaal voor ons: gezellig en informeel bij elkaar komen om interessante discussies te voeren over thema’s als ‘gelijkwaardigheid van man en vrouw’, ‘opvoeding van kinderen’ en ‘het bahá’í huwelijk’. Enthousiast besloten we om veel jongeren uit te nodigen en dan vanzelf te zien wie er zouden komen opdagen. Konden we gelijk zien wie er écht geïnteresseerd waren. Een beetje moeite mocht wel gemaakt worden, vonden we. Normaal gezien halen we de jongeren op met ‘onze’ auto als de activiteit plaatsvindt buiten een straal van, pak ‘m beet, drie kilometer van hun huis. Er is hier namelijk geen openbaar vervoer en de meeste jongeren hebben geen beschikking over een (functionerende) fiets – laat staan over een auto. Echter, als er iets ‘spectaculairs’ te doen is binnen, buiten of aan de andere kant van de stad, vinden veel van de jongeren, merkwaardigerwijs, vaak ineens wel een manier om er te komen. Zo kwamen we dus op het idee om de jongeren niet op te halen met de auto. Als deze bijeenkomst belangrijk genoeg zou zijn, zouden ze wel een manier vinden om er te komen. Inmiddels ben ik hierdoor op een interessante bevinding gestuit: hoe uitgebreider de verwachtingen in het hoofd (soms compleet met filmische muziek en sfeerverlichting), hoe meer afwijking de praktijk vertoont. Huidige zaterdagavond: alsnog met zo’n tien menselijke sardienen in een (vijfpersoons)autoblik op weg naar Karim, en ja, na de verdieping op dezelfde manier weer terug naar huis. Ach, kunnen we in ieder geval niet zeggen dat we de auto niet gebruikt hebben (!) het afgelopen jaar.

Gelukkig dat we de leerkringen zo goed als allemaal doen met kleine groepjes vrienden die bij elkaar in dezelfde buurt/straat of in hetzelfde kamp wonen. Vervoertechnisch een stuk praktischer, maar ook logischer als het gaat om gemeenschapsopbouw op kleine schaal. Echter, hoe praktisch of logisch het ook wezen moge, ik blijf vrolijk belanden in situaties die anders verlopen dan - of die ik niet had verwacht. Ter illustratie: nadat ik de auto geparkeerd had in het kamp van twee vriendinnen met wie ik Ruhi boek 1 doe, en mij een weg baande tussen de altijd nieuwsgierige kinderen, pakte ik in mijn enthousiasme het kleinste hummeltje op dat ik op het pad tegenkwam. Toen ik haar, nog altijd met een vrolijke glimlach op mijn gezicht, tien meter verderop weer op de grond zette, merkte ik dat mijn shirt ineens helemaal nat was geworden. Aangezien het noch zweet noch regen kon zijn en deze zelfde hummel een kletsnatte broek bleek te hebben, was de conclusie niet meer zo moeilijk: er was op me geplast. En ja, de leerkring moest nog beginnen. Voordat ik het wist had de tante van één van de meiden me ontvoerd in haar slaapkamer en een schone stapel kleren in mijn handen geduwd. “Aantrekken hoor!” werd me liefdevol bevolen, terwijl ze giechelend wegliep. Maakte ik even de blits in mijn felgekleurde pangi (een traditionele omslagdoek met vaak de mooiste kleuren en motieven – red.) en knalrode t-shirt! Totaal niet verwacht, maar meer dan leuk: de pangi mocht ik houden. Ik hou van tantes!

Wat ik ook niet had verwacht was dat ik tijdens de nationale conventie van de Frans-Guyaanse bahá’í gemeenschap mocht meehelpen met het schrijven van de brief aan het Universele Huis van Gerechtigheid. Wat een bijzondere eer! Toen we ’s avonds een strandwandeling gingen maken, op zoek naar schildpadden, rolden mijn ogen bijna uit mijn hoofd toen deze schildpadden anderhalve meter groot bleken te zijn in plaats van de 30 à 40 cm die ik in mijn hoofd had. Ook had ik niet verwacht dat ik twee vogelspinnen zou tegenkomen in een paar weken tijd. Om eerlijk te zijn had ik er, wat dat laatste betreft, wel rekening mee gehouden dat ik ze een keer tegen zou komen hier in de rimboe, maar dat ik hysterisch zou worden van angst niet. Weet ik dat ook weer.

Er is echter één verwachting die ik ga vasthouden voor de rest van mijn leven, nadat deze keer op keer bevestigd is: ook al ben ik met het verkeerde been uit bed gestapt, heb ik mijn voet verzwikt en mijn teen gestoten: het geven van een kinderklas of jeugdgroep tovert altijd weer een lach op mijn gezicht! Van alle kinderen die mijn hart de laatste tijd deden smelten met hun twinkelende oogjes, de liefste persoonlijke teksten op kleurplaten, en van alle jeugd met hun gave inzichten en bijzondere uitspraken, gaat de hoofdprijs deze keer naar twaalfjarige Danicha, uit mijn jeugdgroep. Nadat we een oefening hadden gedaan met deugdenkaarten, waarbij iedereen vijf deugden een cijfer moest geven van 1 tot 10 (afhankelijk van hoe goed je deze deugd ontwikkeld had), kwam Danicha tijdens het opruimen nog even persoonlijk naar me toe. “Justine, waarom heb je jezelf nergens een 10 gegeven?”vroeg ze me verbaasd. Ik antwoordde dat een 10 perfectie betekent en dat ik niet ergens perfect in kan zijn, omdat ik maar een mens ben. “Nou, ik vind jou anders aardig perfect hoor”, zei ze vervolgens, terwijl ze in mijn werkboek een streepje op de ‘e’ zette dat ik zelf vergeten was. Adorable, n’est-ce pas?

Tot bijna,

liefs Justine