Rijst met aap verhaal

Ver·ras·sing de; v -en 1 het verrassen 2 iets verrassends, m.n. iets aangenaams: een ~ van Sinterklaas 3 onverhoedse aanval. Of ze nou aangenaam of onverhoeds zijn, een jaar van dienstbaarheid zit er vol mee: verrassingen. Variërend van hele praktische tot die van het (in mijn geval) meer tropische soort. Bij de eerste categorie denk ik aan de hoeveelheid jeugd die wekelijks komt opdagen bij de jeugdgroep en het tijdstip waarop een willekeurige leerkring begint. De tropische verrassingen doen zich onder meer aan tijdens het eten van spannende exotische vruchten (met zo nu en dan de bijbehorende wormen erin) en tijdens het autorijden in het donker met de ramen open. Denk hierbij aan: geheimzinnige insecten die zich ineens bij je benen begeven, maar onzichtbaar zijn vanwege het gebrek aan licht. De grootste tropische verrassing die ik meemaakte de afgelopen tijd, leerde me tevens een zeer praktische les: ook al ben je nog zo moe en uitgehongerd, check altijd even wat er in je rijst zit als je het niet herkent. Wat mijn situatie betreft: ik zat gulzig op een hap vlees te kauwen, toen ik een paar seconden later een kies uit mijn mond viste. Nee, die was niet van mijn eigen gebit afkomstig, maar van dat van een aap. Juist.

Ook noemenswaardig zijn natuurlijk de hiervan-maakt-mijn-hart-een-sprongetje-verrassingen, zoals een pasgeboren baby’tje in Acarouany dat de moeder ‘Justine’ heeft genoemd. Toen ik dit prachtige meisje van amper een paar dagen oud in mijn armen hield gaf me dit zo’n onbeschrijflijk gevoel. Naast dat elke baby een wonder is, was het extra speciaal om dit naamgenootje vast te houden. Ik weet dat er nu altijd iemand aan de andere kant van de wereld zal zijn met wie ik op een speciale manier verbonden blijf. Een extra reden om ooit nog eens terug te gaan! Ook werd ik heel blij van mijn driejarige vriendje Joshua, die altijd meeluistert als zijn moeder en ik bij hem thuis een kinderklas voorbereiden. Na onze eerste ontmoeting had hij besloten om een gebed voor kinderen uit zijn hoofd te leren. De eerste keer dat hij het hardop zei met zoveel toewijding en precisie, moest ik echt even slikken. Op zulke momenten voel ik eigenlijk maar één ding en dat is dankbaarheid, een enorm gevoel van dankbaarheid…

Sinds een paar weken zijn we net buiten de stad met wat jongeren begonnen met een leerkring boek 5: ‘Het vrijmaken van de vermogens van de jeugd’. De première in Frans-Guyana! Dit boek was tot nog toe nog niet beschikbaar in dit land, en dus ook nog zo goed als onbekend voor de jongeren, maar we vonden het de hoogste tijd om het hier ook maar eens te introduceren. Lang leve elektronisch postverkeer en lang leve de moeder van Sara, die de Franse officiële vertaling van boek 5 naar ons opstuurde! Vol enthousiasme verdiepen we ons nu elke vrijdagavond met z’n allen in de vermogens en capaciteiten van jeugd, leren we driftig een gebed voor jongeren* in het Engels te zingen en denken we na over de pracht en het mogelijke effect van het Jeugdbekrachtigingsprogramma. Het is altijd wat gehannes met gaslampen, kaarsen en de zaklampfuncties op mobiele telefoons, gezien de afwezigheid van elektriciteit in het kamp waar we bij elkaar komen, maar ach, over een paar maanden is Saint-Laurent een paar fantastische jeugdanimatoren rijker, en dat is waar het om gaat!

Ook ‘ghetto’ Charbonnière begint aardig te gloeien en laat de ene na de verrassing zien. De jeugdgroep die ik bijna had opgegeven, loopt nu als een trein en sinds vorige week doe ik in deze wijk een leerkring boek 1 met een paar fantastische meiden. In Acarouany is het einde van boek 1 al bijna in zicht, ongelofelijk maar waar. Aan het begin van het jaar zat ik nog vaak lichtelijk wanhopig met de handen in het haar als de deelnemers wéér te laat kwamen of als ze zelfs helemaal niet kwamen opdagen, maar vanaf het moment dat ik het losliet leek dit probleem als mist voor de zon te verdwijnen. Ze komen nu vrijwel altijd en vrijwel allemaal. Weliswaar nog vaak te laat, maar zodra ze eenmaal zitten en de diepgaande vragen en thema’s over de tafel vliegen, vergeet ik überhaupt het bestaan van tijd. Ik ben dan alleen maar blij. Dat ik vervolgens bij de zin “De mens begint zijn bestaan wanneer de ziel, die uit deze geestelijke werelden komt, zich verbindt met het embryo op het moment van conceptie” grinnikend de vraag krijg of ik dat even stapsgewijs wil tekenen, maakt me niet minder blij. Breed glimlachend pak ik pen en papier. Kom maar op!

Als we op zondagavond in Acarouany na drie kinderklassen (er zijn daar zoveel kinderen dat we ze maar in drie leeftijdscategorieën hebben verdeeld), een jeugdgroep en een leerkring met zijn allen bij de meditatieve bijeenkomst zitten valt mijn mond keer op keer weer open van verbazing. Álle citaten, álle liedjes en álle gebeden die we gedurende de dag en alle maanden ervoor hebben gezongen, uitgebeeld of op ritmes hebben geleerd, komen één voor één voorbij. Vol trots en uit volle borst worden ze gezongen, gezegd en geklapt door jong en oud. Jong leert oud en oud leert jong, iedereen kent het en iedereen doet mee. Laatst deed ik mijn ogen dicht en realiseerde ik me dat dit kleine dorpje ons elke zondag een glimps laat zien van hoe de wereld kan worden. Zo Krachtig is het licht van eenheid dat het de gehele aarde kan verlichten (Bahá’u’lláh). Deze aangename verrassing verdient pas écht een award…

Liefs Justine

* O Lord!  Make this youth radiant, and confer Thy bounty upon this poor creature.  Bestow upon him knowledge, grant him added strength at the break of every morn and guard him within the shelter of Thy protection so that he may be freed from error, may devote himself to the service of Thy Cause, may guide the wayward, lead the hapless, free the captives and awaken the heedless, that all may be blessed with Thy remembrance and praise.  Thou art the Mighty and the Powerful.

- ‘Abdu’l-Bahá