"Liever te laat in deze wereld, dan..."

Na twee weken fietsen, liften, banden (laten) plakken, avondklassen afzeggen en treurig naar onze lege parkeerplek staren, konden we onze polo weer komen ophalen in de autogarage. Hij was eindelijk gemaakt! Onze blauwe vriend had een flinke operatie nodig gehad, dus het liet allemaal even op zich wachten. Toen ik er eenmaal weer mee naar huis mocht rijden was ik zo blij als een jarig kind. Het was zo fijn om de auto weer te hebben, bovendien reed hij weer als een zonnetje!

Gedurende de twee autoloze weken hadden we ons regelmatig afgevraagd wat de diepere reden kon zijn voor dit auto-ongemak. We hebben hier flink over zitten peinzen, want erg voordelig leek het niet te zijn. Het wordt hier vroeg donker en helaas is het dan niet meer veilig om ons zonder auto te verplaatsen, dus dat betekende ’s avonds voornamelijk: binnen blijven. Daar komt nog bij dat de jongeren, die we nodig hebben om samen klassen mee te geven, pas tegen de avond weer thuis komen van school. Niet erg handig. We werden min of meer gedwongen om onze dagschema’s anders in te delen en beter na te denken over een efficiënte invulling van onze ochtend- en middagprogramma’s. Uiteindelijk kwamen we met de grote oplossing: huisbezoeken! We bezochten onder andere: moeders van de kinderen uit de kinderklassen en jeugdgroepen, jongeren die niet meer naar school gaan en andere mensen die we de afgelopen maanden hebben leren kennen. Toen mijn voorband op een ochtend ineens lek was, op de weg van Vampires naar huis, bood een man mij spontaan aan om hem even te plakken, gratis en voor niks. We hadden een goed gesprek en toen ik twintig minuten later weer naar huis reed, dacht ik aan de het Verborgen Woord van Bahá’u’lláh: “O Mensenzoon! Voor alles is een teken. Het teken van liefde is standvastigheid onder Mijn gebod en geduld onder Mijn beproevingen.” Et voilà: de diepere reden voor het ongemak.

We zijn sinds een paar weken ook in Charbonnière, een andere wijk van Saint Laurent, begonnen met activiteiten. In deze wijk woont een bevolkingsgroep waar we tot dan toe nog niet veel mee gewerkt hadden: de Djuka’s. Deze mensen, zijn net als de Saramaccaners, waarmee we vanaf het begin al werken, ten tijden van de slavernij de bossen ingevlucht zodra ze hier per schip aankwamen. Theoretisch gezien zijn zowel de Djuka’s als de Saramaccaners dus nooit slaven geweest, waar ze beiden trots op zijn. De Saramaccaanse populatie bevindt zich grotendeels in het binnenland van Suriname en de Djukastam bevindt zich verspreid langs de Marowijnerivier. Hoewel de Djuka’s hier al generaties lang wonen en deze streek beschouwen als hún territorium, zijn de Sarmaccaners hier pas veel later binnen gedruppeld, vooral in de jaren tachtig tijdens de burgeroorlog in Suriname. Wat wij hier concreet van merken is ten eerste een duidelijke rivaliteit tussen deze twee stammen, zelfs onder de jongste kinderen! Ook viel mij meteen op dat de Djuka’s vrijwel allemaal goed Frans spreken, terwijl voor de Saramaccaanse bevolking dit vrijwel alleen voor de jongeren geldt die hier naar school zijn geweest. Zo groot als de verademing is om moeiteloos in het Frans te kunnen converseren met de volwassen Djuka’s, zo groot is soms de frustratie als tijdens een spel in de kinderklas een Djuka kind weigert de hand vast te houden van zijn Saramaccaanse buur. Daar sta je dan als kinderklasbegeleider met je liedjes over eenheid en je samenwerkingsspellen. Grote vraagtekens stonden op mijn voorhoofd. Gelukkig zie ik inmiddels ook veel positieve verandering, wat me weer moed geeft om door te gaan met wat ik begonnen was.

De tien dagen in Suriname tijdens de feestdagen hebben me erg goed gedaan. We logeerden bij Miguella en Sharaf in hun zelfgebouwde en o zo knusse huisje aan de rand van Paramaribo. Het was zo fijn om weer even in Nederlandstalig gebied te zijn met alle Nederlandstalige reclameborden langs de kant van de weg en de Nederlandse producten in de supermarkt. Bij het zien van één van de eerste borden langs de weg voelde ik me meteen weer thuis in Suriname: “Liever te laat in deze wereld, dan te vroeg in de volgende!” Die vergeet ik niet meer. We vielen meteen met onze neus in de boter toen we aankwamen, want precies dat weekend werd er een kamp georganiseerd door de Surinaamse bahá’í gemeenschap, ook wel ‘vakantieschool’ genoemd. Er werden verhalen verteld, presentaties gegeven en korte interactieve workshops georganiseerd. Miguella en Sharaf hadden onze komst geheim gehouden voor Sam, dus zijn ogen rolden bijna uit zijn hoofd toen hij ons ineens uit de auto zag springen en we in koor riepen: “verrassinggg!” We waren heel blij om elkaar te zien.

Nadat we Sam op maandagavond met zijn allen hadden uitgezwaaid op het vliegveld, begon de tweede helft van ons dynamische verblijf in Paramaribo. We stapten van de ene in de andere belevenis. Zo voerden we op dinsdag een interreligieuze dialoog met de ambassadeur van India, in zijn kantoor, onder het genot van koffie en thee. Meteen daarna werden we uitgenodigd voor het maken van een aantal radioprogramma’s voor het bahá’í programma van Mahnaz, een lokale bahá’í. Vrijwel onvoorbereid vertelden we volop over onze activiteiten in Frans-Guyana, wat het bahá’í geloof betekende in onze levens, afgesloten met gezongen gebeden. Op woensdag werden we door een vriendin van Miguella opgehaald voor een privécursus Surinaamse roti’s maken en op donderdag kreeg winkelen voor mij een nieuwe betekenis. Op vrijdagavond heb ik meer vuurwerk gezien en gehoord dan de afgelopen 22 jaar van mijn leven en meer Nederlanders gezien in het café ‘Zus & Zo’ dan de afgelopen 4 maanden bij elkaar. Één van die Nederlanders was Karlijn, een bahá’í die 9 jaar geleden een jaar van dienstbaarheid in Suriname deed, en daar vervolgens is blijven hangen. Een bijzonder leuke ontmoeting. Onze week werd afgesloten met een fietstocht door Paramaribo, begeleid door Sharaf, die een bijbaan heeft als stadsgids bij ‘Fietsen in Suriname’. Dit stukje cultuur en geschiedenis, aan het einde van de week, maakte het geheel absoluut compleet en onvergetelijk.

We zijn sinds gisteren weer terug in Saint Laurent. De activiteiten gaan weer beginnen. Op 24 juni vliegen we weer terug naar Nederland, dus het laatste half jaar aan deze kant van de oceaan is nu officieel aangebroken. Een half jaar waarin we hopelijk nog veel nieuwe stappen gaan zetten voor en met alle bijzondere mensen hier. We zullen wel onze lijst voor huisbezoeken weer tevoorschijn moeten halen, want de auto, die staat weer in de garage…

No spang!

Justine