In zeven sloten tegelijk...

Als ik mijn ouders mag geloven was ik een zeer beweeglijk kind. Zo viel ik regelmatig van mijn stoel en kroop ik een tijd lang tig keer per nacht uit bed om door het huis te spoken. Inderdaad, lichtelijk vermoeiend. Toen ik eenmaal geleerd had om op mijn stoel te blijven zitten en de fase van het rondspoken voorbij was, liet ik koffers in de trein liggen en viel ik mijn tanden stuk. Ook tijdens mijn middelbare schooltijd haalde ik grappen en grollen uit die mijn ouders soms grijze haren bezorgden. “Stien in de bocht” is een uitspraak die ik mijn vader vaak heb horen doen, bij de zoveelste keer zaak- of letselschade van mijzelf of van een ander door toedoen van mij. Gelukkig is er dan de aansprakelijkheidsverzekering die de gemaakte omkosten vergoedt. Hoezee!

Inmiddels ben ik 22 jaar, woon ik op mezelf, heb ik bijna mijn studie afgerond en kan ik mijn eigen boontjes prima doppen. Hoewel ik nog steeds wel mijn verstrooide en onhandige momenten heb, is het over de linie flink verbeterd. Ik durf mezelf nu gerust een verantwoordelijk, geconcentreerd en motorisch goed ontwikkeld persoon te noemen. Bovendien heb ik intussen andere mensen ontmoet die nog hoger scoren in de categorie ‘brokkenpiloot’, wat voor wat extra perspectief zorgt. Echter, zo’n jaar aan de andere kant van de wereld, wonend en werkend in een compleet andere cultuur en omgeving lijkt toch weer voor de nodige brokken en stunts te zorgen. De statistieken zijn momenteel als volgt, waarvan de laatste drie helaas alleen door toedoen van of als betrokkene mijzelf:

- Aantal glazen gebroken: 6

- Aantal borden/schaaltjes gebroken: 2

- Aantal bedden (tijdelijk) geruïneerd: 3

- Aantal fietsen gestolen: 1

- Aantal keren waterschoenen verloren tijdens zwemmen in de rivier: 3 (aantal keren weer aangespoeld: ook 3, gelukkig)

- Aantal keren verdwaald: 2

- Aantal keren botsing met andere auto: 1 (schade beperkt)

- Aantal keren schade aan de auto, categorie overig: 4

- Aantal keren in een sloot gevallen: 1

Zo opgesomd lijkt het wel het script van een foute lachfilm, maar toch is het een weergave van de (on)gevallen in onze dagelijkse situaties hier. Het zorgt in ieder geval voor de nodige dosis humor en lachbuien. Bovendien gebeurt er naast de schade en schande zoveel MOOIS! In Vampires geef ik sinds een paar weken elke woensdagmiddag samen met een jongere uit de wijk een kinderklas en een andere jongere helpt me met de jeugdgroep die ik eerder in de middag begeleid. Ook voor de jongeren in de wijk organiseren we op woensdagavonden bijeenkomsten, waarbij we onder andere discussiëren rondom bepaalde thema’s, zoals: ‘eenheid van de mensheid’, ‘gelijkwaardigheid van man en vrouw’ en ‘de kracht van gebed’. Ook doen we spelletjes, kijken we films en maken we muziek. Volgende week is het hier vakantie en gaan we met de jongeren een leerkring (boek 1) starten: ‘Bespiegelingen over het leven van de geest’, met als hoofdonderwerpen: ’leven en dood’, ‘gebed’ en ‘de ziel’. Momenteel zijn er zo’n 15 tot 20 jongeren die enthousiast zijn om mee te doen, dus waarschijnlijk worden het twee groepen. Ik ben ongelofelijk benieuwd!

De afgelopen weken hebben ook in het teken gestaan van nieuwe en bijzondere ervaringen. Zo hebben we ons eindelijk gewaagd aan een duik in de Marowijnerivier achter ons huis, waar we nu vrijwel dagelijks te vinden zijn, vooral als de zon bijna ondergaat en we ons niet meer hoeven in te smeren. In Acarouany, het bahá’í dorpje waarover ik eerder verteld heb, heb ik voor het eerst in een hangmat geslapen en me gewassen in een kreek midden tussen de tropische bomen en kikkervisjes. Voor mij een sensationeel avontuur, voor de mensen daar de gewoonste zaak van de wereld. In Acarouany begeleiden we voortaan elke zondag kinderklassen, jeugdgroepen, meditatieve bijeenkomsten en jongerenbijeenkomsten, met als vast eindstation onze houten hut met een overnachting in de hangmat. De eerste hangmatervaring was nogal wennen en leverde weinig effectieve slaap op, maar de tweede keer viel ik al met een grote glimlach in slaap. Lang niet zo’n gek idee om er een in mijn eigen huis op te hangen als ik weer in Nederland ben. Als ik mijn bed er voor inruil, scheelt het nog ruimte ook!

Wat de zon betreft: die blijft maar schijnen, terwijl het in Nederland nu volop herfst is! Logisch natuurlijk in de tropen, maar ook dat is nieuw voor me. Het blijkt trouwens dat ik al niet meer zo wit ben als ik eerst dacht. Althans, niet volgens een kind in de kinderklas. Terwijl ik bezig was om het thema ‘eenheid van de mensheid’ te illustreren met een voorbeeld en naar mijn eigen huidskleur wees om het visueel te maken (“…want ik ben wit en…”), werd ik scherp onderbroken door een van de kinderen: “Mevrouw, u bent niet wit. U bent beige.” Mijn dag was weer goed!

Groeten uit de rimboe,

Justine

P.s. ik herinner me ineens ook mijn vaders regelmatig terugkomende uitspraak: “Justine loopt in zeven sloten tegelijk.” Nou pap, wie had gedacht dat dat nog eens letterlijk zou gebeuren! Hopelijk blijven die andere zes me bespaard…